 |
Kusura bakma ama aşk olsun Tanrım Biliyordun düşeceğim amansız hali Görünce Müzeyyen denilen arzı endamı Kızaracaktı yüzüm ateş basacak yüreğim Bir kez daha ezecek Karaköy tramvayı Bir kez daha kazıyacaklar yollardan bedenimi Dersin ki bu dağlar, taşlar, ovalar benim Dersin ki görmez misin insan olandaki mucizeyi Hem bu İstanbul denilen şiiri de ben yazdım Ama insan hiç çıtlatmaz mı Müzeyyen'i Kusura bakma ama aşk olsun Tanrım Biliyordun onu görünce düşeceğim denizi Bak ne kadar çırpınsam da çıkmıyor yüzeye bedenim Sahi bu kadar soğuk suda Üstelik şubatında şu koca İstanbul'un Böylesine terlemek normal mi Sen bilirsin bunu, söyleyiversene Tanrım Kusura bakma ama aşk olsun Tanrım Gayrettepe'den aşağı sallanıyorum Sahilde beni bekleyen Müzeyyen Kabataş'a dönüyorum hemen yüzümü Bilirsin severim ağaçlı yolun yürümesini Baharda geliyor hem, ağaçlar hep kuş sesi O da ne, ağaçlarda hep Müzeyyen iniltisi Kusura bakma ama aşk olsun Tanrım İnsan hiç söylemez mi şu kaldırım taşlarında Şu reklam panolarında, şu trafik ışıklarında Şu saat kulesinde, şu kafenin tabelasında Martının sesinde, stadın köşesinde, tramvayın üstünde Hep ama hep Müzeyyen'i göreceğimi Birden koşmaya başlıyorum Birden nasıl oluyor ben koşmaya başlar başlamaz Kendimi yitiriyorum Kendime geldiğimdeyse Tanrım Galata'nın merdivenlerini umarsızca sırtlıyorum Terasına adım atar atmaz derin nefes alıyorum Ciğerimi yakan oksijen beni ayıltınca onu görüyorum Boğazı süsleyen o tüm zarifliği ile Kız Kulesi ve Müzeyyen Kusura bakma ama aşk olsun Tanrım ✏️ : Oğuzhan Galip Öztürk |